Bloggers voor Rode Neuzen Dag

Enkele weken geleden deed Miss Pixie een oproep in blogland om haar project ‘Bloggers voor Rode Neuzen Dag’ te steunen. Voor wie Rode Neuzen Dag nog niet kent, dit is een initiatief van o.a. VTM, Qmusic en Belfius om meer awareness te creëren voor jongeren met psychische problemen. Een doel dat absoluut aandacht verdient!

Twee weken geleden kocht ik van een collega die een actie opzette twee rode neuzen voor mijn kids. Zij blij en ik een goed gevoel omdat we een goed doel steunden.

En nu geef ik dat goede doel graag nog een extra boost door deel te nemen aan het projectje van Miss Pixie. De bedoeling? Het logo zichtbaarheid geven (done, zie bovenaan deze blogpost) en enkele vraagjes invullen. Hier gaan we dan:

Ik zet mijn Rode Neus op omdat … er te weinig aandacht is voor de mentale gezondheid. Jezelf goed voelen, bereik je niet alleen door gezond te leven en te bewegen, maar ook door aandacht te hebben voor wat zich in je hoofd afspeelt.

Het taboe doorbreken, is een belangrijke stap vooruit. Het is voor volwassenen al erg moeilijk om te erkennen dat ze het niet langer alleen aan kunnen. Voor kinderen is het nóg een brug verder om hulp te vragen. Zij beseffen ook niet dat ze geholpen kunnen worden, tenzij iemand hen daarop wijst.

Hopelijk zorgen acties als Rode Neuzen Dag ervoor dat kinderen en jongeren sneller de weg vinden naar de hulp die ze nodig hebben, dat ze begrijpen dat ze er niet alleen voor staan. En misschien verdwijnt zo ook het taboe bij volwassenen stilaan. Een betere mentale gezondheid voor iedereen, daar sta ik achter!

Op deze momenten ging ik over de streep … In het eerste jaar na het overlijden van mijn mama ging ik door een diep dal. Ongeveer 9 maanden na de bewuste datum werd de situatie echt onhoudbaar. Ik herbeleefde elk moment uit haar laatste maanden opnieuw: de dag waarop we te horen kregen dat ze terminaal werd, de laatste Pasen die we samen vierden, de laatste keer samen op stap naar de markt, het moeilijke afscheid …

Ik begon ook toen pas te beseffen wat ze had doorgemaakt, hoe erg ze achteruit gegaan was op korte termijn en hoe ik dat een jaar eerder niet had willen of kunnen zien. Ik kweekte een schuldgevoel, verweet mezelf dat ik niet de hulp voor haar had gezocht die nodig was. Ik die nota bene bij het ziekenfonds werkte, had er niet aan gedacht om thuisverpleging in te schakelen voor de dagelijkse verzorging, liet het initiatief om een ziekenhuisbed te bestellen aan een vriendin van haar over. Ik had in haar laatste weken meer bij haar moeten zijn, ’s nachts bij haar moeten slapen.

Ik was boos op de artsen omdat ze bij de eerste behandeling te snel zijn uitgegaan van een plaatselijke tumor en niet voldoende scans gedaan hadden om de situatie in kaart te brengen. Ik vroeg me af of ze steken hadden laten vallen, of het anders had kunnen uitdraaien met een andere behandeling.

Wanneer ik in de spiegel keek, zag ik iemand anders. Ik, de altijd zo sterkte vrouw, was moe van het tobben, ziek van verdriet, ellendig van woede en misselijk van de verwijten die ik mezelf maakte. En daarbovenop kwam stilletjes aan het besef dat mama niet meer terug zou komen, nooit meer…

De huisarts schudde me wakker en raadde een psychologe aan. Na enkele gesprekken verscheen de oude Katleen weer op het toneel. Hoera voor psychische hulp en dankjewel huisarts!

Dit is hoe ik omga met moeilijke momenten … Ik praat moeilijk over de dingen die mij bezig houden. Ik verwerk ze het liefst in stilte en alleen. Ik ben nogal een ‘tobber’, ga de dingen opnieuw en opnieuw en opnieuw overdenken. Vraag me te vaak af “Wat als…?”

Wenen doe ik alleen als het echt niet meer gaat. Soms wil ik wel, maar lukt het niet. Een liedje met een gevoelige tekst of een mooie of triestige film helpen dan om de emoties los te maken. Daarna voel ik me dan meestal wat beter.

Deze persoon staat altijd voor mij klaar … Mijn man! Ook al begrijpt hij niet altijd waar ik mee zit (Venus en Mars), met zijn knuffels en lieve woorden doet hij me weer (ietsje) beter voelen. Mijn beste vriendin laat me ook geregeld weten dat ze er altijd voor me is. En ook al maak ik niet vaak van de gelegenheid gebruik, alleen al weten dat ik bij haar terecht kan, is een echte steun.

Een positieve gedachte om mee af te sluiten … Toen ik op het einde van mijn uitwisselingsprogramma in Nieuw-Zeeland afscheid moest nemen van mijn kersverse Amerikaanse vriendin Debby, deelde ze haar favoriete leuze met mij. “Don’t cry because it’s over, smile because it happened.” Hoewel het niet altijd even makkelijk is om het in de praktijk te brengen, denk ik toch vaak terug aan deze bemoedigende woorden.

 

Ook iets doen voor Rode Neuzen Dag? Koop een rode neus in een van de verkooppunten, of een gehaakte rode neus van Miss Pixie! Of neem deel aan een van de andere acties.